Overweging Allerzielen 2022 door pastor Joska van der Meer
Zo schitterend mooi, te mooi om waar te zijn, dat dacht ik toen ik het plaatje zag:
Een vergezicht, een mooie gefotoshopte illustratie goed passend bij het visioen van Johannes.
In mijn herinnering zijn er wel plaatjes die hier op lijken: momenten van samen zijn, van intens genieten, het gevoel van de hemel op aarde, van verbondenheid met alles en allen. Leven in het ritme van eb en vloed, in de hoge blauwe hemel de wolken zien wegdrijven. In die wolken de wonderlijkste dingen in zien: een engel of een mens wijds zegenend?
Maar dan stopt alles, niets is meer zoals het was:
De dood maakt alles grauw en grijs, inktzwart. Als iemand overlijdt die in je leven een belangrijke plaats innam, ontstaat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. En die hemel en aarde liggen onbegrijpelijk ver uit elkaar. Je speurt de hemel en aarde af: waar is hij of zij nou? Daarboven? Je hoopt voor de overledene dat er een nieuwe hemel is zoals Johannes die beschrijft: zonder pijn, zonder tranen en lichter dan licht. Als nabestaande is je aardse bestaan opeens helemaal nieuw. Alles moet je opnieuw uitvinden, zoveel dingen voor de eerste keer zonder die dierbare…
Beland op die nieuwe aarde moet je wel op zoek naar een bestaanbare aarde. Komen er ooit weer betere dagen met iets meer kleur, minder wazig en verkruimeld?
Johannes heeft er alle vertrouwen in dat er weer kleur zal komen. Jezus heeft hem geleerd dat de dood niet het laatste woord heeft. Johannes vertrouwt op die belofte van God ‘Ik zal er zijn’, van Alfa tot Omega, van begin tot het eind en alles er tussen in. Die daarom alles nieuw kan maken, ook als het in een mensenleven heel donker is geworden. Die vrijuit ieder die dorst heeft te drinken geeft uit de bron met water ten leven. Waar je dus bij terecht kunt als je niet meer weet hoe verder, die je mag vragen op ieder moment van de dag en midden in de nacht: ‘God sta me bij’… Als alles duister is, als alles nog wazig, zwabberig is, dan dorst je naar leven. Wat zijn dan kostbaar al die kleine bekertjes die je krijgt aangereikt in de vorm van attente gebaren, daadwerkelijke hulp, bemoedigende troostende woorden… Ze helpen om hemel en aarde weer dichter bij elkaar te brengen.
Zo keek ik nog eens opnieuw naar het plaatje zoals het was:.
Wat een schitterend mooi plaatje waarop hemel en aarde elkaar raken! Misschien voor velen van ons hier aanwezig nu nog te mooi, maar het mag wel de hoop opdiepen dat hemel en aarde elkaar raken op een manier die ons leven kleur en glans geeft. Zou het een plaatje kunnen worden van nog een nieuwe hemel, een nieuwe aarde ná die inktzwarte of verkruimelde? Anders dan voorheen maar wel met het intense verbondenheid met alles en allen?
Kijk! Als hemel en aarde elkaar raken blijft er een brandpunt waar het pijn doet aan je ogen als je erin kijkt: het geheim van leven en sterven. Dat blijft, kleurt de getijden van het leven, werpt er van tijd tot tijd een schaduw over. Maar net ernaast ontstaan, precies daar waar hemel en aarde elkaar raken, ook steeds nieuwe kleuren! Ik wens ons allen toe dat we naar die horizon toe mogen groeien. Want als hemel en aarde elkaar raken, lukt het om je dierbare in te weven in de draden van je nieuwe leven. Dan draag je hem of haar in je hart en dragen zij jou. In woorden of gebaren “zoals papa dat altijd deed”, in het volgen van ooit gekregen wijze raad van je moeder. In blijven doen wat voor die ander zo belangrijk was… Als hemel en aarde elkaar raken, is wat alles wat er mooi en goed was geen bron meer van verdriet maar een bron van leven.
Moge dat zo zijn, amen.
Pastor Joska van der Meer.
