Exodus 16,2-4.12-15
Johannes 6,24-35
Wat is nou echt belangrijk in het leven?
Ieder mens zoekt van tijd tot tijd, al dan niet noodgedwongen, naar een antwoord op die vraag.
Wat is nou echt belangrijk in het leven?
De antwoorden verschillen, het is maar net aan wie je het vraagt:
Eten, zegt het volk dat door de woestijn zwerft en honger lijdt.
Geld voor boodschappen, zegt de client van de Voedselbank.
Vrijheid, zegt het volk dat wegtrok uit de slavernij.
Veiligheid, zegt de man die de oorlog ontvluchtte.
Een veilig thuis, zegt de vrouw die huiselijk geweld te verduren kreeg.
Goud, zeggen de sporters op de Olympische spelen.
Zoveel mogelijk volgers, zegt de YouTuber.
God die met ons meetrekt, zegt Mozes…
In de lezingen ontmoeten we twee volken onderweg.
Het Joodse volk, ontsnapt aan slavernij zwerft door de woestijn in barre levensomstandigheden. Ze zijn voortdurend bezig met overleven. Eten en drinken iedere dag, gewoon wat een mens niet ontbreken mag. Want wat heb je aan vrijheid als je niets te eten hebt? Ze zoeken naar eten en roepen vertwijfeld uit: God waar ben je nou? God zou toch met hen meetrekken…
Het verhaal vertelt hen dat God hen te hulp komt. Met kwartels, voor hen bekend voedsel. Maar ook met iets dat ze niet kennen, manna, iets dat op brood lijkt maar dat alleen eetbaar is op dat moment. Dagelijks brood, niet meer en niet minder. God zij dank…hierop kunnen ze verder! Het manna én het herwonnen vertrouwen dat God zal voorzien in wat ze nodig hebben, houdt hen voortaan op de been!
Zoals een bekend liedje zingt: door de wind, door de regen, dwars door alles heen…door Jou ben ik nooit alleen.
In het evangelie treffen we ook een volk dat aan het rondtrekken is. Ze zoeken Jezus. De dag ervoor had hij hen veel verhalen verteld en met een wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging met vijf broden en twee vissen hen allemaal te eten gegeven. En er waren zelfs nog 12 manden brood over! Daarna waren we hem uit het zicht verloren, ze hadden alleen zijn leerlingen het meer op zien varen. Die nacht stormde het flink, maar op deze nieuwe morgen wilden ze hem graag weer zien. Waarom? Kunnen ze geen genoeg krijgen van zijn verhalen? Hebben ook zij honger en willen weer brood in de schoot geworpen krijgen? Of willen ze sensatiebelust nog wel meer wonderen zien? We weten het niet maar Jezus vinden is voor hen in ieder geval belangrijk. Ze zoeken én vinden hem uiteindelijk! De ontmoeting zal velen zijn tegen gevallen: geen brood en spelen, geen wonder, geen mooie verhalen. Wel een gesprek over én een duidelijk antwoord van Jezus dat te denken geeft. Jezus zegt: Voor fastfood of all you can eat moet je niet bij mij zijn. Ik heb een ander soort verzadiging te bieden. Ik zal ook nooit jullie sensatiezucht kunnen stillen. Maar als je op zoek bent naar voedsel voor je ziel dan ben je bij mij aan het goede adres. Gewoon brood verdwijnt als je het opeet. Maar het hemelse brood geeft eeuwig leven. Doe je uiterste best omdat brood te krijgen. Daarvoor hoef je alleen maar in Mij te geloven: Ik ben het Brood des levens, wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft zal nooit meer dorst krijgen.
Jezus lijkt hiermee alle dingen die mensen gewoonlijk belangrijk vinden weg te wuiven. Het lijkt zelfs wel of hij alleen zichzelf promoot. Maar als je terugkijkt naar wat er voor deze uitspraak gebeurd is, dan zie je dat hij dit niet voor niets zegt. Jezus heeft immers het volk dat hem opzoekt alles te bieden wat mensen zoal belangrijk vinden:
Hij geeft ze eten met een wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging.
Hij biedt ze veiligheid als hij in de storm op het meer naar de boot loopt, de wind laat luwen en zijn leerlingen in veiliger vaarwater brengt.
Hij spoort mensen aan om het beste uit zichzelf te halen en geeft ze het vertrouwen dat ze voor goud kunnen gaan.
En hij geeft de samengestroomde mensenmenigte liefde tot het uiterste.
Volg mij, zegt Jezus dan weet je wat belangrijk is in het leven. Laat het je toevallen als manna uit de hemel. Deel brood met elkaar tot mijn gedachtenis en weet Door de wind, door de regen, dwars door alles heen…door Mij ben je nooit alleen.
We lezen vandaag niet verder en missen dus de reactie van het volk op deze woorden. Het geeft ons ook ruimte om na te denken over onze eigen reactie. Vertrouwen we ons toe aan Jezus, aan God? Raap je het manna op of loop je er aan voorbij? Laat je je sterken door brood te delen Tot zijn gedachtenis?
We zijn in ieder geval hier en nu samen gekomen om zijn brood (en wijn) te delen.
Moge het sterken: ons doorzettingsvermogen om wat belangrijk is in het leven voor onszelf en anderen te vergaren en ons vertrouwen dat God ook op moeilijke levensmomenten bij ons is, met ons meetrekt, ons voedt.
pastor Joska van der Meer