Handelingen 2, 1-11
Johannes 14, 15-16.23-26
Pinksteren staat bekend als een vurig feest.
Een feest vol geestdrift, windvlagen, bezieling en begeestering. Dat is wat we weten met ons hoofd, wat de lezingen ons vertellen. Voor mij is Pinksteren een dierbaar feest omdat ik het werk van de Geest herken in de kracht die mijzelf overeind houdt. Ja waarvan ik leven mag. Dat laatst is niet altijd zo geweest maar in de loop der jaren door ervaringen ontstaan. Als ik een moeilijk gesprek moest voeren en het gesprek dan een wending kreeg die ik niet van tevoren had bedacht, dan voelde ik ‘er is een kracht die mij helpt…’. Als ik in de wanhoop die mij overviel de stilte opzocht en er dan soms een soort van rust over me kwam, voelde ik weer dat ik als mens mocht bestaan. Als ik bij sacraal dansen opgetild word door de beweging en dan een diepe verbondenheid voel met alles om mij heen… voelt dat als zegen. Maar ik zie de geest ook in anderen. In de bezieling waarmee mantelzorgers voor hun dementerenden ouders zorgen… In mensen die lijden naar lichaam of geest en het toch niet opgeven.
Ervaringen die ik diep van binnen beleef en die ik me voor de geest kan halen. Dat wil niet zeggen dat die Geestkracht altijd even intens aanwezig is… Maar de verhalen van vandaag helpen me wel om te geloven dat de helper, de Geest die Jezus beloofde er ook werkelijk is. Ook al kunnen we Haar niet aanraken, niet zien of horen, ze is er wel.
Bij de voorbereiding voor deze viering vroeg ik me af of de leerlingen geweten hebben wat hun overkwam die vroege ochtend? Ineens is er die hevige windvlaag… er verschijnen vurige vlammen. Iedereen raakt opgetogen, ze praten door elkaar heen, iedereen wil wat zeggen… ze gaan op onderzoek uit… wat gebeurt hier in godsnaam?
“Zij begonnen zomaar te spreken in vreemde talen zoals de Geest hen ingaf”, vertelt Handelingen.
Na 50 dagen opgesloten te hebben gezeten durfden ze weer naar buiten te gaan. Zouden ze die bijzondere wending hebben toegeschreven aan de Geest die Jezus hun beloofd had? Ik weet het niet. Maar het is wel een wonderlijk gebeuren… Pinksteren als het eind van het proces dat de leerlingen hebben doorgemaakt. 50 dagen tevoren was het een moedeloos groepje apostelen, die zich schuil hielden, bang voor alles en iedereen, de moed verloren. Hun grote voorbeeld Jezus van Nazareth was veroordeeld en vermoord. Een groot verlies, ze zijn verdrietig, moedeloos, ja zelfs wanhopig. Ze ondergaan samen een proces van loslaten en dan opnieuw beginnen. Hoe ervaren zij die gebeurtenis? Voelt dit voor hen als een steun in de rug? Alsof Jezus die dierbare vriend hen zo laat weten: ‘kop op, ik ben bij je, mijn levenskracht verlaat je nooit, vertrouw daar maar op…”. Ze komen in ieder geval in beweging, gaan erop uit om Jezus werk voort te zetten.
Bent u, jij wel eens geraakt door de Geest? Wat heeft u toen ervaren?
Soms ervaren mensen de Geest als een soort van ‘gedragen weten’ door de Eeuwige… of als een rust die ineens over je heen kan komen. Ze ervaren haar in muziek, de tekst van een lied, dat je optilt. Iemand zei eens: in het lied, de geest van God waait als een wind, staan zoveel beelden over de Geest dat er voor ieder mens wel een houvast in kan zitten. Zo’n houvast geeft mij de moed om door te gaan, elkaar weer te verstaan. Ook door het samen zingen van deze liederen ervaar ik verbondenheid.
Jezus wist wat Hij beloofde: een krachtbron die op veel manieren en veel momenten te ervaren zou kunnen zijn… waar ieder mens zich aan kan en mag laven.
Een paar weken terug was ik met de groep Ruach vanuit de Abdij van Berne op bezoek in Doorn bij Bartimeus. Een woonvoorziening voor blinden en slechtzienden die tegelijk ook een geestelijke beperking hebben. In de kapel zagen we een afbeelding van de Geest. Ze was gemaakt door een kunstenaar naar het voorbeeld van de plaquette die bij de rivier de Jordaan ligt op de plek waar Jezus is gedoopt. Toen we binnenkwamen was er een bewoner die voor het kleed stond en met zijn handen aan het voelen was. Terwijl wij binnen liepen ging hij rustig door. Een bijzonder gebeuren. De stilte was voelbaar. Op een gegeven moment draaide hij zich om en straalde helemaal. De pastoraal werkende van dit huis (lid van onze groep) liep naar hem toe en zei: je straalt helemaal, wat fijn om te zien. Ja zei hij: ik heb Jezus heel dichtbij gevoeld.
Mooi om te zien hoe hij zich openstelde… misschien zelfs zijn verlangen ernaar zo voelbaar maakte… Doen wij dat ook?
Het kunstwerk is gemaakt van allerlei materiaal; van zachte wol tot gladde schelpen en ruwe mozaïek steentjes. De regenboog boven de duif kent harde en zachte verflagen op papier, die ook weer verschillend van dikte zijn. Zo heeft de kunstenaar geprobeerd de verschillende benamingen van de Geest tot uitdrukking te laten komen.
Op het terrein is ook een strooiveld waar op een aangepaste manier aandacht is voor de overleden medebewoner. Erbij staat een bank waar geprobeerd is de Geest die Jezus ons schenkt te verbeelden. Het kunstwerk dat daar staat biedt aan de ene zijde geborgenheid van vleugels. Met ook hier weer voelbaar kleuren van de regenboog… en dat loopt uit in een bank met een wat lagere achterwand waarin van iedere overleden medebewoner een hand te voelen is. Aan de andere zijde is een nis waarin van iedere overledene een dierbaar object staat dat je mag vastpakken of knuffelen. Zo wordt voor de bewoners voelbaar dat de Geest die Jezus beloofde hen ook wil helpen bij verdriet en gemis.
Het lijkt me waardevol als we onze ervaringen met de Gods Geest meer met elkaar zouden delen. Ze kunnen de ander hoop geven, vertrouwen in Haar aanwezigheid.
En zoals de tekst aan het begin van deze viering zo mooi verwoordt:
waar mensen, soms heel even
samen kijken, hand in hand
samen dromen, hopen leven
daar begint, bezield verband.
Dat bezielde verband wens ik ons als geloofsgemeenschap van harte toe.
Cobi Voskuilen Ontmoetingskerk; Parochie H. Drie eenheid