Jesaja 25, 6-10a
Mattheus 22, 1-14
Het is een bizar verhaal vandaag….dat in Jesaja blij en hoopvol begint, maar in het evangelie eindigt in een drama. Er wordt gemoord en brand gesticht, er is gejammer en tandengeknars, duisternis en onheil. In het commentaar staat, dat juist die gewelddadige verzen er eigenlijk niet bij horen. Maar toegevoegd zijn, vanuit de tijd na de verwoesting van de tempel, na 70. Voor mijn gevoel raakt ze wel aan wat er nu gebeurt tussen Gaza en Israel, met Hamas, Palestijnen en Joden. Wanneer zullen zij ooit samen aan tafel zitten?
De vraag blijft waarom dit feest zo moeizaam op gang komt? In onze moderne beeldmaatschappij is dat niet logisch. De uitnodiging voor zo’n koninklijke bruiloft zou NU immers via de media breed verspreid worden. Vervolgens liggen paparazzi’s dagen met telescopen in de bosjes om een glimp op te vangen van het jonge stel. En de genodigden genieten ervan om alvast de eerste nieuwtjes over de bruiloft op Facebook, Twitter of Instagram te zetten. Als de dag daar is, volgen overal verdere details, versierd met selfies van de gasten.
Het is haast niet te geloven dat deze koning zo moet lobbyen om de zaal gevuld te krijgen met gasten. Zelfs het wervende verhaal met een beschrijving van het menu helpt niet. Waarom in godsnaam, blijven mensen liever met hun alledaagse werk bezig, thuis, op de akker of in de handel? Hoe komt het dat sommigen zó geïrriteerd raken dat ze de boodschappers mishandelen of zelfs doden? Is dat omdat God zelf de koning is?
We weten allemaal dat de Eeuwige niet goed meer in de markt ligt… Mensen die geloven krijgen heel wat uitspraken over zich heen: ze zijn watjes, hebben God nodig omdat ze zelf geen beslissingen durven nemen… Geloven is een sprookje… als er een God bestaat zou de wereld er beter en mooier uitzien. Met God in zee gaan, nou ik dacht het niet zeggen mensen je soms smalend… Maar… of wij op Gods uitnodiging ingaan is wèl helemaal aan óns. Ook al maken de vooroordelen van anderen het er niet makkelijker op. Het vraagt een bewuste inzet om je als gelovige staande te houden. Niet zozeer een inzet met je hoofd nee veel meer vanuit je hart.
Kunnen wij hier en u thuis ontkennen dat de Eeuwige, voor ieder op ‘n eigen wijze, een rol speelt in zijn/haar leven? Dat we AF EN TOE iets ervaren van die andere werkelijkheid. Ervaren ja, dat woord past meer bij God dan zeker weten. Het bestaan van de Eeuwige valt immers niet te beredeneren, het is veel meer een kwestie van het gevoel, van het hart… Leeft er in u en mij niet soms een diep besef dat we gedragen worden…dat er een beter leven kan bestaan…te creëren is? En willen we daar niet samen met anderen in blijven geloven?
Net als de genodigden worden ook wij heen en weer geslingerd omdat de alledaagse werkelijkheid zo weerbarstig is. Zo haaks staat op wat we dromen. Ook op Gods eigen droom. We raken ervan in de war. Laten we die droom van de Eeuwige in een wereld waar liefde, vrede, eerlijkheid en rechtvaardigheid de maaltijd bepalen, dan zomaar vallen? Een aantal jaren geleden vertelden koorleden in het parochieblad over de zeggingskracht van muziek als het om geloofsbeleving gaat. Over een lied dat hun raakte. Gewoon mensen zoals u en ik, voor wie muziek soms een stem uit een andere, de goddelijke werkelijkheid is. Voor wie de tekst van liederen zo gaat leven dat de woorden langs je eigen vreugde, pijn en verdriet schuren. Dat het je vertrouwen en geloof versterkt in een goddelijk bestaan hoe dat er ook uitziet.
Zoals het refrein van het collectelied straks zingt
Die ongezien mij trekt tot U )
U zal ik ongezien vertrouwen ) 2x
laat mij niet over aan mijzelf
Of het slotlied met die ook voor mij bevlogen woorden…
Die mij droeg op adelaarsvleugels,
die mij hebt geworpen in de ruimte
en als ik krijsend viel mij ondervangen met uw wieken
en weer opgegooid
totdat ik vliegen kon op eigen kracht
op eigen kracht.
Misschien hebt u wel eens ervaren dat anderen zo goed voor je zijn dat het voelt als een geschenk uit de hemel? Of ervaart u in de schoonheid van de natuur, de stilte van de ochtend, of de weidsheid op de top van een berg wel iets van een kracht die je overstijgt. Kan dat helpen om onze twijfel los te laten, onze eigen ervaringen weer te herinneren en opnieuw te laten landen in ons hart?
Als we doen of bovenstaande allemaal onzin is, niet echt bestaat, ja als we onze eigen ervaringen met wat van God komt, ontkennen, dan wordt de Eeuwige, volgens Alice Walker, pisnijdig… (zo schrijft zij in haar verhaal: the Colour Purple…). En ik snap God helemaal, zegt ze, dat zou ik ook worden…! Hij heeft de wereld zo mooi versierd. Haar vol met bloemen en fruit gehangen en van allerlei soorten dieren voorzien. Zij heeft ons een aarde in handen gegeven met eindeloos veel grondstoffen om van te leven, haar bevolkt met rijk geschakeerde kleurrijke mensen. Als niemand daar meer waardering voor heeft, de zorg ervoor aan zijn laars lapt, omdat Hij toch niet zou bestaan, dan geef je het op. Gelukkig heeft de Eeuwige heeft veel geduld met ons…veel meer dan wij met hem.
Hij geeft het in ieder geval niet op bij de eerste tegenslag. Ook vandaag zegt Zij keer op keer tegen allerlei mensen: kom binnen, je bent welkom: de jonge vrouw en de oude man, de goeierik en de slechterik, de blanke man en de black lady, homo en hetero, de lamme en de blinde, de arme weduwe met haar twee penningskes, de ambtenaar en de werkeloze, de Nederlander en het kind met buitenlandse achtergrond.
Welkom zijn; je welkom weten! MAAR DAN OOK… elk ander welkom heten. Zo blijft die messiaanse droom bestaan. Die kun je niet in de kiem smoren, al probeert men dat wel. Die ingrediënten reikt Hij ons aan want SAMEN maken we dit feest. Een feest dat je niet wil missen in de stad van God. Je doet mee door de juiste kleren te dragen, niet letterlijk maar figuurlijk. Aan wat je draagt, aan hoe je je gedraagt, wat je doet en zegt kan ieder aflezen of je Zijn droom een warm hart toedraagt en daar je steentje aan bij wil dragen.
Dan staat zijn tafel vol met gerechten van liefde, hartelijkheid, vrede, van mildheid, vergevingsgezindheid en mededogen. Laten we ons hart volgen en elkaar durven vertellen wat daar leeft aan zoekend geloof. Laten we het lef hebben opnieuw JA te zeggen op Gods uitnodiging. Dan zijn wij, zoals het Lied naar Psalm 24 het zingt:
Mensen met rechtvaardige handen, met harten onverdeeld,
afgekeerden van schijn en leugen.
Die doen het goede dat moet gedaan,
dat slag dat vraagt en vecht om hem,
dat Hem wil zien met eigen ogen.
Moge het zo zijn.
Cobi Voskuilen